Dit is waarom Gerrie van der Linden moest vluchten uit de kleedkamer van Velox
Door: Martin Veldhuizen (uit het AD Utrechts Nieuwsblad van 21 oktober 2020; foto: Ruud Voest)
Gerrie van der Linden uit Nieuwegein (klik hier voor zijn foto) wordt maandag 65 jaar. Maar aan stoppen met voetballen denkt de verdediger van VSC 5 nog lang niet. ,,De hele zondag thuiszitten, daar word ik gestoord van.”
Gerrie van der Linden voetbalde altijd met rugnummer 5, totdat hij vijf jaar geleden een nieuw shirt kreeg. Zijn nieuwe nummer 112 is een kwinkslag naar z’n hoge leeftijd, maar verwijst, uitgesproken als 1-1-2, vooral naar zijn beroep als politieagent.
Een staaltje voetbalhumor die de verdediger van het vijfde zondagelftal van het Utrechtse VSC wel kan waarderen, vertelt hij in zijn Nieuwegeinse doorzonwoning, waarin hij met echtgenote Ineke woont. ,,De meeste tegenstanders weten zo onderhand wel dat er een ouwe lul bij VSC meedoet. Soms vraagt iemand uitdagend: ‘Je rugnummer, is dat jouw leeftijd?’ Maar hoewel de tegenstanders harder lopen dan ik, komen ze mij maar moeilijk voorbij. Dan zeg ik na afloop tegen zo’n jong gastje: ‘Je hebt het aardig gedaan, maar je moet nog een hoop leren’.”
Gerrie van der Linden werd op 26 oktober 1955 geboren in de Beerzestraat in de Utrechtse Rivierenwijk. Aan de hand van vader Gerrit ging hij mee naar Velox aan de Koningsweg, waar zijn vader voetbalde, jeugdtrainer en later voorzitter was. ,,Mijn pa had geel-zwart bloed en was mijn trouwste supporter”, vertelt Van der Linden met enige trots. ,,Ooit speelde ik een beslissingswedstrijd tegen UVV om promotie naar de tweede klasse. Mijn vader kon de spanning niet aan en wachtte met mijn moeder in de kantine van Velox de uitslag af. Toen hij hoorde dat wij voorstonden, kwam hij alsnog snel naar de wedstrijd. Alleen vergat hij van de zenuwen mijn moeder mee te nemen, haha.”
Velox vertrok in 1992 vanwege een fusie met SVVU naar de Mytylweg om negen jaar later na een nieuwe fusie met Celeritudo als VSC weer terug te keren aan de Koningsweg. Na het overlijden van Gerrit van der Linden werd zijn as uitgestrooid op het veld waarop Gerrie tegenwoordig met VSC 5 voetbalt. ,,Als ik een sliding neem, glijd ik zo door de restanten van mijn pa heen”, zegt Van der Linden junior, die als jochie van 17 jaar debuteerde in het eerste van Velox. ,,We verloren de promotiewedstrijd tegen Celeritudo met 1-0. Na afloop zei ik: ‘Ach jongens, het is maar een spelletje’. Dat had ik beter niet kunnen doen. Mijn ploeggenoot Wim ‘Buik’ van Arnhem wilde mij grijpen en ik moest de kleedkamer uitvluchten.”
Als linkervleugelverdediger kwam Van der Linden liefst dertig jaar voor het eerste elftal uit. In al die seizoenen was hij naar eigen zeggen slechts één keer trefzeker. ,,Ik schijn vaker gescoord te hebben, maar een eigen doelpunt tegen DOS is de enige goal die ik mij kan herinneren”, schatert hij.
Op aanbiedingen van clubs als Hilversum en Holland ging hij nooit in. ‘Als jij ergens anders gaat voetballen, breek ik allebei je poten’, zei mijn vader. Daarnaast leefde ik niet echt voor het voetbal. Ik rookte, lustte graag een biertje en draaide ook toen al onregelmatige diensten.”
Van der Linden werd in 1974 politieagent en werkt tegenwoordig op de meldkamer. Het vak bevalt hem nog steeds. ,,Ik beleef in een week soms meer dan een ander in zijn hele leven.” Ook de mores ‘één voor allen en allen voor één’ spreekt hem aan. ,,Na de tramaanslag kwamen collega’s die vrij waren uit zichzelf naar het bureau om te helpen.”
Agent
Terwijl Van der Linden in zijn functie van agent regelmatig werd herkend als de voetballer (,,Hé, dat is die witte van Velox”), liet hij zich nooit verleiden om binnen de lijnen als politieagent op te treden. ,,Ik voetbal zonder bril, dus gelukkig zie ik bijna niets, haha. En voor de zekerheid draai ik mij bij incidenten altijd om. Ik heb geen zin om na afloop een proces-verbaal te schrijven.”
In het voorjaar van 2022 hoopt Van der Linden met pensioen te gaan, maar aan stoppen met voetballen moet hij voorlopig nog niet denken. ,,Ik kom de dag na een wedstrijd moeilijk mijn bed uit, maar de hele dag thuiszitten, daar word ik gestoord van. Nu het voetbal stilligt, ga ik op zondag een paar uur vissen. Maar het liefst sta ik op het voetbalveld. Ik stop er pas mee als mijn lichaam niet meer wil. Of als mijn medespelers met een chagrijnig gezicht lopen, omdat ik zo nodig mee moet doen.”
Gerrie van der Linden voetbalde ook voor het Utrechts Politie-elftal. Met spelers als Ronald van der Sluis (UVV), Fred Dimmendaal (Elinkwijk), Ramon Bongers (Geinoord), Frenk Alen (DOS) en Ton de Kruyk en Marcel Lindenaar (FC Utrecht) behoorde het team jarenlang tot de top van Nederland. Begin jaren negentig werd de ploeg zelfs wereldkampioen zaalvoetbal, door de voorheen onoverwinnelijke collega’s van Sint-Petersburg na een strafschoppenserie te verslaan. ,,Ik miste mijn penalty, maar mocht als aanvoerder toch de beker in ontvangst nemen”, vertelt Van der Linden met een grijns.